Arfica está um confusão

Het is alweer ruim twee weken geleden dat we iets van ons hebben laten horen en dat komt omdat er weinig te melden valt; het waren gewoon twee heel rustige weken en we beginnen ons al aardig aan te passen aan het tempo hier.

De afgelopen twee weken hebben we ons voornamelijk bezig gehouden met onze dagelijkse Portugese lessen. Elke ochtend kregen we drie uur intensief les van onze enthousiaste leraar Vítor. Vítor is een rasechte Portugees die al ongeveer twintig jaar in Moçambique woont, getrouwd is met een Deense en twee Colombiaanse geadopteerde kinderen heeft; een echt globetrotter dus. Hij verweeft veel weetjes over de Mozambikaanse en Afrikaanse cultuur en politiek in zijn lessen, wat het erg leuk en interessant maakten. Ook al waren het maar drie uurtjes les, vaak kwamen we afgepeigerd thuis en hadden we behoefte aan een korte siësta. Dit past prima bij de levenstijl van een Mozambikaan, want rond het middaguur is het eigenlijk te warm om iets te doen. De rest van de middag besteden we aan het voorbereiden van ons project en het doen van zelfstudie portugees, en het doen van inkopen; Chimoio is een van de weinige steden met een heuze supermarkt.
De meeste avonden zijn we uit eten geweest, veelal met Vitens colegas en/of twee (blanke) zimbabwanen die ook in het projecthuis verblijven en iedere avond stevig borrelen en sterke verhalen vertellen. Ook zijn we naar de plaatselijke diskotheek ‘Coquero’ geweest, waar flink op de afrikaanse stijl gedanst werd, wat lichtelijk sensueel genoemd kan worden... Deze levensstijl resulteerde binnen twee weken in een dusdanig slechte conditie dat de jongens het tijd vonden om te gaan sporten. Op zaterdag zijn we ’s morgens gaan hardlopen, zo’n 6 kilometer bij afrikaanse temperaturen en we waren allebei gesloopt. Om uit te rusten zijn we met Ben, een Vitens-medewerker die nu weer voor 3 weken bij ons is, naar een zwembad in de buurt van Chimoio gegaan. Ben heeft nog een Mozambikaan gered die eenmaal in het diepe gedeelte van het zwembad in de problemen raakte doordat hij toch niet zo goed kon zwemmen als hij dacht. Weer terug in Chimoio bleek daar ’s middags gevolleybald te worden bij de plaatselijk school. Dit konden we als echte volleyballers natuurlijk niet laten gaan en we besloten mee te doen. Waar we op een partijtje camping volleybal gerekend hadden; werd er zeer fanatiek en op hoog niveau gespeeld. Na 2,5 uur spelen moesten we er toch echt mee op houden. We hebben er allebei vier dagen spierpijn aan overgehouden.

Een andere bezigheid en zeer ambitieuze doelstelling van ons is het verkrijgen van een studentenvisum in het bureaucratische Moçambique. We zijn namelijk het land binnengekomen op een toeristenvisum, met de bedoeling hier dan wel even een studentenvisum voor 6 maanden aan te vragen i.p.v. elke maand het land uit om je visum weer een maand te kunnen verlengen.
In de tweede week zijn we daarom naar Instituto Superior Politécnico de Manica (ISPM), een agrarische universiteit 20km buiten Chimoio, gegaan om de directie vragen een uitnodigingsbrief voor ons te schrijven, waarmee ze bevestigen dat wij gedurende 6 maanden aan hun universiteit verbonden zijn en alleen voor studieactiviteiten in Moçambique aanwezig zijn. We hebben in werkelijkheid echter helemaal niets met deze school te maken en zijn hier nu ook niet via hun, maar doordat deze school een samenwerkingsverband heeft met Hogeschool Larenstein/Wageningen UR komt dat ons wel goed uit.
Een aantal dagen nadat we de school hadden verzocht om de brief te schrijven, konden we een middagje op en neer om de brief op te halen. Bij de Migration Office in Chimoio aangekomen blijken we een Carta (brief) nodig te hebben i.p.v. een Declaração (verklaring) die we nu ons bezit hebben. Dus weer een middagje op een neer naar ISPM om te vragen of ze een Carta/brief willen schrijven. “De directeur is er vandaag niet, dus kom overmorgen maar terug, maar dan kan het zeker wel geregeld worden” klinkt het droogjes. Twee dagen en twee uur wachten later omdat de directeur nog in een vergadering zit, kunnen we met de directeur om de tafel zitten en onze uitleg doen. “Een brief? Ow, maar dan heb ik eerst een verklaringsbrief van jullie school uit Nederland nodig!”. Zucht. Arfica está um confusão; Afrika is soms verwarrend. Dus eerst maar een brief uit Nederland proberen te bemachtigen.
Omdat het verlopen van onze toeristenvisa nadert, moesten we dus een grensoversteek maken, en aangezien Chimoio dicht bij de Zimbabwaanse grens ligt hebben we daar maar voor gekozen voordat we naar Xai-Xai in het zuiden gaan wat ver van buurlanden ligt, ook al zou ons visa pas over 10 dagen verstrijken.
Vrijdagochtend 27 februari op gaan we op weg naar de Zimbabwaanse grens met de bedoeling om direct weer terug te keren naar Moçambique. Moçambique uit was geen probleem, Zimbabwe-in, even twijfelen en overleg met reden van het bezoek...het werd transit: doortocht, wat natuurlijk ook zo is, maar wat wel erg zou opvallen als we direct weer het land uit zouden gaan. Dus even een benzinepomp opgezocht om wat te drinken. 100 meter Zimbabwe is ook Zimbabwe, dus het aanbod was schappen met één brood, één blik jam, één toiletrol, één tandpasta, en nog meer van alles ‘één’ en nog net 2 blikjes coca-cola en 4 blikjes fanta. Na een half uurtje was ons drinken en ons geduld ook onderhand op en zijn we ons gaan wagen aan de oversteek terug naar Moçambique. Om geen problemen te krijgen met een aandachtvragende militiair maar een zak cashewnootjes aan hem afgestaan zodat we zeker zonder problemen de Zimbabwaanse uit-grenspost konden binnen stappen. Buiten komt er een ‘regelaar’, die ons schijnbaar net daarvoor ons Zimbabwe in zag gaan, ons vertellen dat we bij Zimbabwe-in al tegen de douane-beambte hadden moeten zeggen dat we gelijk weer terug wilden naar Moçambique. Nu zouden we, volgens de regelaar, zeker problemen krijgen, omdat we binnen een uur alweer Zimbabwe uit willen. Toch maar even zelf proberen. “What you guys are doing right now is not allowed; it is against the law!”, zegt de vrouwelijke Zimbabwaanse douane-beambte streng. Oei, wat nu? “Go talk with that guy overthere”, zegt ze even laten en wijst weer naar zo’n regelaar. Huh, wat is dit nou? Zo’n regelaar zijn doodgewone jongens van de straat die naive toeristen (zoals wij) wat geld afhandig proberen te maken met uiterst succesvolle trucjes. Wat we volgens die jongen moesten doen is 30 US Dollar tussen je paspoort stoppen, aan hem geven en de hij zou dan wel met de douane-beambte wat regelen. Hij wist zeker dat het dan wel lukt en mochten voor de zekerheid zelfs zijn paspoort, telefoon en geld op zak houden. Tja, laten we het maar proberen dan...en ja hoor, even later waren we de benodigde stempeltjes rijker en 30 US Dollar armer! Dat is dan bij dezelfde vrouwelijke douane-beambte wel weer ‘allowed’...
Nu moeten we alleen Moçambique weer in zien te komen. Daar zagen we natuurlijk ook weer wat gefronste wenkbrauwen toen dezelfde gasten twee uur later weer het land in wilden. Na een hoop overleg, de hoogste chef erbij en een uur later kregen we ook hier weer de benodigde stempeltjes en kunnen we nu weer met een gerust hart 30 dagen in Moçambique blijven.

Terug gekomen van de Mozambikaans/zimbabwaanse grens zijn we bijna direct doorgereisd naar het plaatsje Inhansorro aan de kust. Eén van Nederlandse Vitens-medewerkers is hier al eens eerder geweest en was hier zo enthousiast over dat we besloten hier dit weekend door te brengen samen met nog 3 Vitens-medewerkers. De reis naar Inhansorro betekende een tocht van ongeveer van 600km in onze Panjero Junior dwars door het mooie Mozambikaanse landschap. Onderweg kom je niet veel tegen behalve wat verkopers die een levende kip in hun hand hebben en met hun arm uitsteken om aan de man te brengen, sommige stukken zeer slecht asfalt met grote gaten, afgewisseld met grote delen goed wegdek en ook een groepje bavianen op de weg.
Aangezien we alles zelf moeten betalen hebben we voor het goedkoopste alternatief gekozen: de camping. Maar wel aan zee, dus toen het tentje tegen zonsondergang stond zijn we direct de warme Indische Oceaan met z’n 23 graden ingesprongen!
De volgende ochtend gaan we met een lokaal vissersmannetje op een oud bootje met rokende dieselmotor met z’n vijven naar het onbewoonde eilandje Ilha Carolina dat bij de Bazaruto Archipel hoort. Na twee uur varen komen we bij het eilandje aan en maken we ons klaar om te snorkelen. Twee uur lang liggen we in het water te dobberen, visjes te kijken en zien we hoe de vissersman achter elkaar diezelfde visjes aan z’n harpoen rijgt. Best mooi om te zien en een hele duurzame manier van vissen.
Uit het water merken we dat de zon toch ook best hard schijnt hier onder de evenaar, met 2e graads verbrandde nekjes, ruggetjes, armen en benen als gevolg. Ook is de omelet als ontbij bij Reinier niet zo goed gevallen en blijft voor een 2e ronde snorkelen aan de kant. Stefan ziet nog een Blauw gevlekte rog en een zeeschildpad. Dan is het helaas alweer tijd om terug te gaan naar het vasteland, en terwijl Reinier over de reling hangt (niet om van het uitzicht te genieten) , zien we onderweg nog een Mantarog boven het water opspringen en een metersgrote zeeschilpad z’n kop bovenwater uitsteken.
De volgende dag voelt Reinier zich nog niet helemaal fit en omdat we allebei ook flink verbrand zijn besluiten we maar om weer een gedeelte van de etappe naar Xai-Xai te ondernemen. Na een rit van ongeveer 300km besluiten we om Tofu aan te doen, een welbekende strandhotspot van zuidelijk Afrika, waar Reinier tijdens zijn eerdere reis goede ervaringen aan over gehouden had. Het weer valt hier helaas wat tegen, dus verder dan zwemmen tussen hoge golven zijn we niet gekomen. Het verblijf in een rieten hutje op het duin aan de zee bij Fatima’s Nest maakte wel weer veel goed, met lekker eten, veel backpackers en live Afrikaanse muziek.
Afgelopen maandag zijn we dan eindelijk in Xai-Xai aangekomen, waar we ook weer in een schitterend guesthouse terecht zijn gekomen liggend op een heuvel en met uitzicht op de Indische Oceaan. Hier zullen we wederom een Vitens-medewerker assisteren met haar onderzoek naar de effecten van waterwinning op de omgeving en bedreigingen op de waterbronnen die worden gebruikt. Dit is sterk gerelateerd aan ons afstudeer onderzoek en we hopen zo kennis en ervaring op te doen. Het plan is hier zo ongeveer twee weken te blijven en dan terug te keren naar Chimoio om daadwerkelijk aan ons onderzoek te beginnen.

Tot volgend bericht en we kijken weer uit naar jullie reacties!


P.S.: Stefan heeft inmiddels ook een eigen Mozambikaans telefoonnummer: +258 823162107